.
شاید نفسگیرترین زیبایی را ن وقتی دارند که مردی را پناه می دهند در معبد تن خود. بعد از تنانگی، زمانی که مرد رها شده از همه دردها و رنج ها، کودکی سرخوش است و پنهان می شود در خاک مقدس تن زن. در این حال، خوب که نگاه کنی، ن خود اغلب غمگینند، یا ساکت، یا ساکت و غمگین. انگار که به نیکی دریافته اند سهمشان از این دنیا همین است، همین صخره شدن در مسیر تندباد. همین پناه بودن و نجات آدمیزاد گم شده در خود. ن، چراغ های دریایی اقیانوس خلقتند، با نوری به بهای جان. نشانه های زیبایی بر مسیر. زن اگر نبود، همین تن ساده زن، کتف زن اگر نبود، استخوان ترقوه و انحناهای نفسگیر زن اگر نبود، اعجاز بوسه اگر حذف می شد از دنیا، جهنمی که مقیمش هستیم از این هم که هست داغ تر می شد.
همین شکوه عزیز تنانگی را انگار برخی مردها خوب درک نمی کنند، نه که نخواهند، شاید مغز ساده مرد تحلیل پیچیدگی رابطه ای شورانگیز را بلد نیست. زن اما نه فقط با تن، که با همه جان خود پا به این وادی مقدس می گذارد، که او بی که بداند یا بخواهد پیامبری برگزیده است بر بلندای مناره های تن. و مردی که به درک آیین عبادت تن با تن رسیده باشد، مقیم سرخوش بهشت است در دوران امتداد دوزخ. خود به قدر بوسه ای اگر مجال باشد، یا شبی، یا عمری.
مرد ابر بود، در اسفند دلگیر. رسید به زن، خاک تن زن کویر بود. ابر دلش گرفت و بارید، باهار شد.
#حمیدسلیمی
پ. ن:در ستایش زن.
این متن رو خیلی خوندم امروز
بارها و بارها
نمی دونم موافقم یا مخالفم یا بی طرف
اما زن هم ناراحت نیست
غمگین نیست
سهم کمی از عشق نداره
به همون اندازه که مرد کودک میشه و سرخوش
جاهای دیگه ای هم زن مثل یک دختر بچه سر کش موهاشو رها می کنه در باد و شاده
شاید جنس و زمانش فرق کنه
اما چیزی که من لاقل از خودم
می دونم
اینه که بارها شاد و آروم شدم
نه فقط تو کالبد جسم و تن و ترقوه و شانه
بلکه از دیدن رفتار عمیقی که نشان از عشق و تعلق خاطر داشته
از شنیدن یک جمله که از اعماق وجود ابراز شده
این نیست که مردها هم جهنمشون فقط تو تن زن بهشت بشه
که البته همیشه در آغوش کشیدن
حس شیرینیه
اما یکطرفه نیست
کدوم مرد یا زن یا مخلوقی از بی پناهی به زانو در نمیاد
و از پشت و پناه داشتن جون نمی گیره؟
مرد یکوقت با یک خنده
با یک سوال
با یک حمایت
اصلا عبارت کوتاه
من هستم.
می تونه دنیای یک زن رو زیر و رو کنه .
درباره این سایت