خاک گلدون الموت

قلبم به گیرپاژ افتاده بود

از خط و نگاه و نوشته و عکس هر آدمی که گذشته ام رو بیادم میاره روحم درد می گیره

این ریشه فقدان لابد تو وجود اونها هم از جانب من کاشته شده

چیزی که مهمه اینه که بدونیم

خودمون تو جایگاه و وضعیت و موقعیتی که داشتیم

تلاش کردیم 

من تمام آدم ها تمام نشونه ها تمام دلایلی که راهی برای بازگشتن به هر گذشته ی پوسیده ای رو بده می بندم

بی نهایت خسته ام

بی نهایت باورام در هم شکسته و معوج شده

از صبح تا شب تو لوح _سپید

جملات انگیزشی

باورهای مثبت 

پست درست می کنم 

کانال ها و اینستا های سایکولوژیستی رو شخم می زنم 

اما آشوب دلم 

آروم نشده 

هر چیزی و هرکسی که زخمی

و درد دوا نشده ای را یادم می اندازه

با شدت تمام باید محو شد

با سرعت نور

با یک حس غیر قابل وصف

دردناک اما لازم

هر آدمی که رفته رفته 

خوش اومده

اما اینقدر گذاشتم دلم جولون بده که الان 

سفت و سخت دلم بخواد حتی روز قیامت هم یکسری آدم ها رو نبینم

باورم نمیشه

دستم برای چه آدم ها و خاطره هایی رو بلاک و دیلیت رفت 

زخمی ام

درد دندون

درد سر

درد روده

درد بی پولی 

درد بی قراری

درد بی تابی به کنار

اما ریشه ی دردای من تو گذشته است

اما

فقط اینجا به یادگار می مونه

چون چیزی نمونده به تولد 9 سالگیش

این‌جا می مونه از من

یادگار برای خودم 

از من

راه دور و درازم

و ضربه ها و زخم ها و خوشی ها و تجربه ها 

به مرتضا هنوزم میگم بیا دل بزنیم به دریا بریم تا تهش

به نظر من ته دنیا همین شکلیه که الانه

بهتر نمیشه اگه بدتر نشه

هنوز یکم تردید داره

اما خوب که نگاه می کنه 

می دونه 

وقت و کار این دنیا خیلی وقته تموم شده

حالا اگه رفتیم 

منم و اون

گرچه اون دوست داره آتیشش بزنن و بریزن پای گلدون تو الموت

و منم دلم می خواد انزلی خاکم کنم 

اما عیبی نداره

اما جدا 

کدوم مقصدی برای تموم شدن

از ته ته ته دریا بهتر

هر آدمی که نصایح دوزاری ببنده به نافم زودتر از خودم راهی میشه. والا